حسین جان!

آن روز که به داغ غمت مبتلا شدیم

دل خون تر از شقایق دشت بلا شدیم

ما یادمان نیست ولی راستی حسین؟

با درد غربت کجا آشنا شدیم؟؟

پرسیدم زمادرم او هم خبر نداشت

اصلا منو شما کجا آشنا شدیم؟

ممنون از این که آمدی و آقای ما شدی

ممنون از این که نوکر این خانه, ما شدیم

از دنیآ و روزگآرش

از بی کسی هآ و سکوت هآ!

این منم که اینگونه خسته ام

منی که همیشه خوب بودم و خندآن

منی که خنده هآیم مثآلی بود به مثآل ضرب المثل!

نمی توآنی بفهمی و البته عجیب هم نیست برآیم!

چون “تـو”، “من” نیستی!

پس لطفا قضآوتم نکن...